Maria Koulouri (1975) lives in Athens, Greece and works as a speech therapist, psychotherapist, and as an animator at a theatre group of autistic and intellectually challenged adults. She works therapeutically through creative writing sessions with adults and children. She used to teach poetry at the Hellenic Open University, Department of the Master of Creative Writing.
Three poetry books of her have been published by Melani Publications:
Bare Museum, 2013 (The First Appearing Poet - Hellenic Writers Company Award)
Clocks and other beats, 2015 (The Athens Academy of Letters and Fine Arts-Lyric Poetry Award)
Ordinary beds, 2017
Lits quotidiens,is an anthology of her poems translated in French by Michel Volkovitch and Myrto Gondicas and it was published in France in 2018 by Le miel des anges Publications.
Her poems have been translated into English, French, Spanish, Serbian, Turkish.
She translates poems from French and English, to Greek.
Her one act plays have been presented in the form of a staged reading by the Hellenic Centre of International Theatre Institute and in other domestic and international festivals, as well. She is also the screenwriter of the short film “Possibly strangers”, presented in domestic and international film festivals
At Kafka's
If you decided to transform yourself, be a space
Give me a chair and a bed
Let me lie down
All those trials
Should come eventually to an end
I met you as a window
You became darkness
I saw you as rain
That, too, is over
The throes of childbirth
Made you a mother
I read your writings
You ate them
As that father did with his children
"What a beautiful day", I had said
I wanted to climb the trees
I felt embarrassed
If you decided to transform yourself, be a space
There is still a sound
Quiet
Waiting to let it sleep
Live slowly
Needless to say
We are all going to yield
This is the last aphorism
Translation by, Konstantinos Matsoukas
Στου Κάφκα
της Μαρίας Κουλούρη
Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι
Άσε με να ξαπλώσωy
Τόσες δίκες
Να τελειώσουν κάποτε
Σε γνώρισα παράθυρο
Έγινες σκοτάδι
Σε είδα βροχή
Πέρασε κι αυτό
Οι πόνοι της γέννας
Σε κάνανε μητέρα
Διάβασα τα έργα σου
Τα έφαγες
Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του
Να μια όμορφη μέρα, είχα πει
Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα
Ντράπηκα
Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος
Υπάρχει ακόμα ένας ήχος
Ήσυχος
Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί
Ζήσε αργά
Περιττό να το πούμε
Όλοι θα υποκύψουμε
Αυτός είναι ο τελευταίος αφορισμός
A poem by Joyce Mansour
Je veux partir
Je veux partir sans malle pour le ciel
Mon dégoût m’étouffe car ma langue est pure
Je veux partir loin des femmes aux mains grasses
Qui caressent mes seins nus
Et qui crachent leur urine
Dans ma soupe
Je veux partir sans bruit dans la nuit
Je vais hiberner dans les brumes de l’oubli
Coiffée par un rat
Giflée par le vent
Essayant de croire aux mensonges de mon amant.
Θέλω να φύγω
Θέλω να φύγω χωρίς μπαγκάζια για τον ουρανό
Με πνίγει η αηδία επειδή η γλώσσα μου είναι αγνή
Θέλω να φύγω μακριά από τις γυναίκες με τα γλοιώδη χέρια
Που χαϊδεύουν το γυμνό μου στήθος
Και αμολάνε τα κατρουλιά τους
Στην σούπα μου
Θέλω να φύγω αθόρυβα μέσα στη νύχτα
Θα ναρκωθώ στην αχλή της λήθης
Με έναν ποντικό για καπέλο
Δαρμένη από τον άνεμο
Προσπαθώντας να πιστέψω τα ψέματα του εραστή μου.
Translation by Maria Koulouri
Comments